ჩემი და ნიას ათი წელიწადი

- აბა რა გიყოო? გადმობრუნდა და მითხრა, დაწექი დივანზე წესიერადო. დავწექი ჩვეულებრივად ზურგზე. ზემოდან დამაჯდა ისე, რომ ცალი ხელით ასოს წვდებოდა. თავად ოდნავ ქვემოთ ჩაიწია და თითქოს ისე ჩანდა, რომ ვერ მივწვდებოდი ყველაფერს, მაგრამ მერე დაიხარა ჩემკენ და მკერდიც ბოლომდე ჩამოიწია. ერთ ნაბიჯში იყო ქალობისგან, ისე გამოიყურებოდა თავიდან ბოლომდე და ერთი ის ვიფიქრე, როდემდე გაძლებდა. ავდექი და ვწუწნე და ვწუწნე მკერდი, რამდენიც შემეძლო. მისმა ხელმა კი ამასობაში მეორედ მასიამოვნა და მერე უკვე, სრულიად უძლურნი, ლამის გავითიშეთ. ბუნებრივია, რომ ასეთი პროცედურების მერე ძილი მერეოდა, მაგრამ თავი წესრიგში უნდა მოგვეყვანა. სანამ ის აბაზანაში სანთლის შუქზე საკუთარ თავს უვლიდა, მე ჩემსას მივხედე და დივანის გადასაფარებელიც მივწი-მოვწიე.

გამოვიდა. ჩამოჯდა. რა მეთქვა? ყველაზე პირველი, რაც აზრად მომივიდა. ხომ მოგეწონა-თქო? უფ ერთიო, ჯერ ოდნავ გაღიზიანებულად თქვა. მერე ჩაეცინა, ამოისუნთქა და თავი მხარზე დამადო...და ამ დროს შუქიც მოვიდა. ტელევიზორი ახმაურდა, მე ჩემი ოთახისკენ წავიწიე. მერე შინ სხვები დაბრუნდნენ.

გავიდა კვირა ან ოდნავ მეტი და შევიტყვეთ, რომ გაპარულა ვიღაცასთან ერთად. დღესაც მშვენიერი ოჯახი ჰყავთ.

და, მართალია, ალბათ, ორივეს სისულელედ მიგვაჩნია ჩვენი ექსპერიმენტები, ვინაიდან და რადგან ხოლმე ძველ წლებს იხსენებს, საინტერესოა - აი ამ ოხუნჯობებზე რას ფიქრობს?

ან რა უნდა იფიქროს - შეცდომა იყო თუ უმწიკვლო გართობა, ბევრს მოსდის. ჰო, ერთი ის არის კიდევ, რომ მაგ დროისთვის მეც ამომივიდა ყელში საკუთარ მუჭასთან ნაცნობ-ახლობლობა. იმ „ნახევარსექსიდან“ ორი კვირის შემდეგ თავი ამოვყავი რაღაც შეკრებაზე, სადაც, მართალია, ოდნავ არასიმპათიურ, მაგრამ პუტკუნა და გემრიელ მკერდიანთან დავემშვიდობე იმ ჩემს მუჭასთან გატარებულ წლებს. ეგ უკვე სხვა ამბავია (თან მისთვისაც პირველი იყო), მაგრამ განსაკუთრებულად სასიამოვნო მოსაგონი ამ ამბავში არაფერია - ასეთები, როგორც იტყვიან, ვედრო ლარად არის.